Krzysztof Halasa pisze:

>> Protasiuk (nie tylko on) był oskarżany o nieznajomość pracy
>> automatycznego pilota podczas ,,odchodzenia na drugi krąg''

> Było to tak samo istotne jak obecnie zeszłoroczny śnieg.

>> Raczej znanego -- wolał nie lądować po omacku... Był tuż przed pasem na
>> bezpiecznej wysokości, pewny swego położenia i zszedł nisko,

> ... poniżej dupuszczalnej wysokości minimalnej - zapewne znacznie
> poniżej i przy panującej kilkukrotnie mniejszej widoczności poziomej niż
> minimalna.

>> by zobaczyć
>> pas pomimo mgły a (jak wyżej napisałeś) sekunda lotu to kilkadziesiąt
>> metrów przed siebie, więc schodzenie w dól (nawet ze 100 metrów) musi
>> przesunąć lądowanie o kilometr czy dalej...

> Byłby głupi gdyby tak robił. Jeśli to nie jest oczywiste to nie wiem co
> jest.

Więc jak lądował Jak? Dlaczego dotknął kołami dopiero w połowie pasa?

>> Protasiuk chciał zobaczyć pas z wysokości 100 metrów i odlecieć, ale
>> nie wiedział, że mając 100 metrów na ODLEGŁOŚCIOMIERZU, jest nie nad
>> pasem czy tuż przed pasem, lecz nad jarem...

> Napisałem jak najprawdopodobniej było, a powyższej bajce przeczy
> wszystko, co w ogóle wiadomo o tej katastrofie. Wybacz, że nie mam tu
> nic do dodania, to przestaje być kwestią techniczną, a zaczyna
> religijną.

Wybaczam i dodaję -- były co najmniej cztery powody, dla
których Tupolew nie mógłby powtórzyć zejścia Jaka:
- widoczność gorsza (trzeba podlecieć na wysokości 100 m bliżej)
- pozioma szybkość większa (do stracenia tych 100 m trzeba
więcej w poziomie)
- masa większa (więcej czasu na reakcję samolotu)
- dłuższa droga hamowania
Tupolew zacząłby lądowanie nie w połowie pasa ale na końcu pasa
a potrzebowałby jeszcze ~2 kilometrów... Skoro Protasiuk nie mógł
tak wylądować, nie schodził na 100 m do lądowania, lecz do zbadania
sytuacji -- zamierzał przelecieć tak nad pasem (być może niezupełnie
równolegle do osi) i odlecieć...

--
Ene