On 10 Lis, 18:09, darr_d1 <d...@w...pl> wrote:

Pozwolę sobie zająć polemiczne stanowisko...

> jest to przy tym strasznie upierdliwy bank. A spróbujcie się spóźnić
> choćby i o 2 dni z płatnością raty! Nie dość że dzwonią jak najęci to
> są zdolni nawet do tego, żeby zadzwonić do firmy, w której pracujecie
> (jako pracownik - nie właściciel) i poprosić Was do telefonu(!)

No to co? Skoro:
- nie zapłaciłeś w terminie
- sam nie skontaktowałeś się z nimi wiedząc, że nie zapłacisz(-łeś) w
terminie
- nie odbierałeś prywatnego telefonu (wiem, w pracy nie mogłeś, ale
skąd bank miał to wiedzieć?)
to dlaczego się dziwisz, że szukali kontaktu?

W wątku pojawiły się też uwagi, że "przez taki telefon mogłeś stracić
pracę". Ale chwilka - przecież chyba windykator zadzwoniwszy jedynie
poprosił o rozmowę z panem "darr_d1", a nie oznajmił wszem i wobec, że
pan "darr_d1" nie zapłacił kwoty X w terminie Y. Zgadza się? Miałem
kiedyś przez parę tygodni zajęcie w dziale windykacji pewnego banku i
słuchałem rozmów (duża sala, z pół setki windykatorów) . Zawsze
najpierw upewniali się, z kim rozmawiają, zanim przechodzili do
rozmowy o zaległościach. Jeśli więc kto inny odbierze telefon i
odpowie, że to Ty, to popełnia przestępstwo!

> Nie powiem - płacić należy w terminie. Zdarzy się jednak czasem, że
> nie zapłacimy (z jakiegoś tam powodu) na czas - zrobimy to 2-3 dni,
> tydzień później. Współpracuję z różnymi bankami, owszem - po około

może to ja jestem dziwny (np. dzwonię, gdy mam się spóźnić na
spotkanie nawet 5 minut), ale czy naprawdę nie mogłeś zadzwonić sam do
banku i na przykład powiadomić ich, że się spóźnisz?

> Nigdy jednak mi się nie zdarzyło żeby jakikolwiek (poważny, szanujący
> się) bank wydzwaniał wprost do zakładu pracy, prosząc określonego
> pracownika do telefonu (firmowego). Z trudem zachowałem resztki

spojrzyj na to inaczej: czy Ty jako wierzyciel zawahałbyś się, żeby
zadzwonić do Twojego dłużnika na numer służbowy, jeśli nie odbierałby
telefonu prywatnego?
A szybka windykacja to skuteczna windykacja.

--
pozdrawiam,
Jarek Andrzejewski