ROZPORZĄDZENIE
MINISTRA FINANSÓW
z dnia 10 grudnia 2001 r.
w sprawie szczególnych zasad rachunkowości banków.
(Dz. U. z dnia 22 grudnia 2001 r.)
Na podstawie art. 81 ust. 2 pkt 8 lit. a) ustawy z dnia 29 września 1994 r.
o
rachunkowości (Dz. U. Nr 121, poz. 591, z 1997 r. Nr 32, poz. 183, Nr 43,
poz.
272, Nr 88, poz. 554, Nr 118, poz. 754, Nr 139, poz. 933 i 934, Nr 140, poz.
939 i Nr 141, poz. 945, z 1998 r. Nr 60, poz. 382, Nr 106, poz. 668, Nr 107,
poz. 669 i Nr 155, poz. 1014, z 1999 r. Nr 9, poz. 75 i Nr 83, poz. 931, z
2000
r. Nr 60, poz. 703, Nr 94, poz. 1037 i Nr 113, poz. 1186 oraz z 2001 r. Nr
102,
poz. 1117 i Nr 111, poz. 1195) zarządza się, co następuje:


§ 9. 1. Dowodem księgowym stanowiącym podstawę ewidencji zdarzeń
gospodarczych
jest dyspozycja wystawiona przez klienta banku, dyspozycja własna banku lub
inne dokumenty otrzymane bądź sporządzone w ustalonej formie i spełniające
warunki, o których mowa w art. 21 ust. 1 ustawy.
2. Za dowód księgowy uznaje się zlecenie płatnicze (dyspozycję klienta)
zawierające co najmniej:
1) określenie rodzaju dowodu,
2) określenie stron dokonujących operacji gospodarczej, poprzez
podanie:
a) numeru rachunku bankowego dłużnika lub jego nazwy oraz numeru
rachunku bankowego wierzyciela, przy zleceniu płatniczym uznaniowym,
b) numeru rachunku bankowego dłużnika oraz numeru rachunku bankowego
wierzyciela lub jego nazwy, przy zleceniu płatniczym obciążeniowym,
3) kwotę i opis operacji,
4) datę dyspozycji klienta i datę dokonania operacji,
5) podpis wystawcy dowodu, a w przypadku wpłat - podpis
upoważnionego pracownika banku potwierdzającego wykonanie operacji,
6) stwierdzenie zakwalifikowania dowodu do ujęcia w księgach
rachunkowych, przez wskazanie daty księgowania oraz sposobu ujęcia dowodu w
księgach, oraz podpis osoby odpowiedzialnej za wprowadzanie tych danych.