Rynki finansowe I kw. 2009 r.

Przeczytaj także: Rynki finansowe I kw. 2010 r.

Każdego, kto chociaż kilka razy w tym roku oglądał telewizyjne wiadomości gospodarcze, nie zdziwi fakt, że po drugiej stronie rynku znalazł się sektor bankowy. WIG-Banki spadł o 38,9 proc., słabo wypadł również WIG-Media, który stracił 20,3 proc. Politycy oraz przedstawiciele branży finansowej na każdym kroku zapewniali, że polskie banki uchroniły się od toksycznych aktywów, które za granicą siały spustoszenie i rzuciły na kolana takich gigantów, jak Citigroup czy AIG. I o ile racją jest stwierdzenie, że w bilansach rodzimych instytucji nie znajdziemy zbyt wiele papierów powiązanych z tracącymi wartość nieruchomościami i niespłaconymi kredytami, to tylko nieliczni „kupili” taką argumentację, ponieważ nasz rynek nie jest pozbawiony lokalnych problemów. Szalejący kurs złotego sprawił, że najważniejszą bolączką polskich gospodarstw domowych były rosnące raty kredytów hipotecznych zaciągniętych we frankach szwajcarskich, a spółki po kieszeniach uderzyły opcje walutowe. Odsetek kredytobiorców zalegających ze spłatą zobowiązań, choć stopniowo rośnie, jest wciąż na stosunkowo niskim poziomie, dlatego inwestorzy najdynamiczniej pozbywali się akcji giełdowych banków należących do zagranicznych grup. Problemy finansowe niemieckiego Commerzbanku zaważyły na przecenie papierów BRE Banku o 46,6 proc. O tyle samo spadła wycena kontrolowanego przez belgijską grupę Kredyt Banku, zaś cena akcji Banku ING (spółki-córki holenderskiej grupy kapitałowej) zmniejszyła się w I kw. 2009 r. o 50,7 proc.

Wzrost cen surowców pomógł pomnożyć kapitał posiadaczom akcji KGHM. Walory tej spółki podrożały aż o 63 proc., a akcje paliwowego koncernu Lotos dały w ciągu trzech miesięcy zarobić 39 proc. W marcu zrewidowano skład indeksu WIG20 i miejsce dewelopera Polnord w gronie największych spółek zajął Cyfrowy Polsat. Waluty
Słabnący w oczach kurs złotego był przez wiele tygodni przedmiotem burzliwej dyskusji. O opcjach walutowych czy rzekomym ataku spekulacyjnym na polską walutę, podejmowanym przez zagraniczne banki, można było usłyszeć równie wiele, co o niesłusznym sprowadzaniu wszystkich państw Europy Środkowo-Wschodniej do wspólnego mianownika. Rada Polityki Pieniężnej nadrabiała dystans do najważniejszych banków centralnych i trzykrotnie w minionym kwartale obniżała stopy procentowe. Stopa referencyjna, wyznaczająca koszt pieniądza (oprocentowanie kredytów w złotych), spadła z poziomu 5,0 proc. do 3,75 proc. Fatalne wiadomości z Węgier, Ukrainy, Litwy, Łotwy czy Estonii, gdzie według szacunków niektórych biur maklerskich PKB może w tym roku spadać w dwucyfrowym tempie, sprawiły, że zagraniczny kapitał uciekał także z Polski. W rezultacie w połowie lutego euro kosztowało ponad 4,90 zł, frank szwajcarski przekroczył poziom 3,30 zł, a za dolara płacono ponad 3,80 zł. Po tak dynamicznej wyprzedaży złotego w marcu przyszła pora na korektę i kursy wróciły na niższe poziomy – odpowiednio 4,65 zł (euro), 3,08 PLN (frank) i 3,51 PLN (dolar).