"Kluczowym argumentem przemawiającym za uznaniem umowy kredytu
denominowanego za nieważną jest złamane tzw. zasady walutowości. Zasada
ta obowiązywała do 24 stycznia 2009 r. i zgodnie z nią zobowiązania
pieniężne na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej mogły być wyrażone tylko
w pieniądzu polskim.

Banki nie były uprawnione do udzielania kredytów, w których kwota i
waluta kredytu były wyrażone w obcej walucie (CHF), a środki pieniężne
wypłacano i rozliczano w złotych polskich. Taka konstrukcja umowna
narusza obowiązują wcześniej zasadę walutowości, przez co umowy kredytów
denominowanych są nieważne.

Kolejnym argumentem, którego warto użyć do podważenia umowy kredytu
denominowanego, jest sprzeczność tej umowy z treścią art. 69 ustawy
prawo bankowe oraz nieprecyzyjne określenie kwoty kredytu, która opisana
jest jako kwota CHF, ale wypłacana w polskich złotówkach po przeliczeniu
według nieznanego kursu stosowanego i ustalanego dowolnie przez bank.

W umowach kredytów frankowych znajdują się także klauzule indeksacyjne,
które pozwalają bankom w sposób dowolny kształtować kursy walut, przez
co nigdy nie dochodzi do spłaty nominalnej wartości kredytu.

Niemożliwe jest przez to określenie wysokości samego kredytu, jak i
poszczególnych rat, co świadczy o odejściu od konstrukcji kredytu,
którego kluczowym elementem jest przecież obowiązek zwrotu kwoty otrzymanej.

Co więcej, w wyniku ustalanego jednostronnie przez banki kursu waluty
powstaje dodatkowy koszt kredytu nieprzewidziany w samej umowie oraz w
przepisach ustawy prawo bankowe. Zgodnie z prawem bankowym banki są
uprawnione jedynie do pobieranie odsetek oraz prowizji."