Rynek walutowy 16-20.07.07

Przeczytaj także: Rynek walutowy 9-13.07.07

Ogólnie rzecz biorąc wydźwięk tego tygodniowych danych makro, a także słów Bernanke odnośnie inflacji i dynamiki gospodarki byłby raczej neutralny dla dolara, gdyby nie przyznanie przez szefa FED, że wyjście rynku nieruchomości z dołka zajmie dłużej niż pierwotnie tego oczekiwał. Przedłużająca się dekoniunktura na rynku nieruchomości będzie nie tylko ciągnęła za sobą gospodarkę w dół, ale grozi także dalszym pogłębieniem kryzysu na rynku kredytów hipotecznych typu „subprime”, co w ocenie rynku oznacza wzrost szans na obniżkę stóp procentowych w USA jeszcze w tym roku.

Taką reakcję rynku można było zaobserwować zwłaszcza piątek, kiedy rentowność amerykańskich 10-latek spadła w okolice 4,95%. Powrót rentowności tych papierów skarbowych poniżej 5% jest kolejną złą wiadomością dla amerykańskiej waluty, gdyż tym samym zanegowane zostało znaczenie czerwcowego wybicia się tej rentowności z kanału, w którym poruszała się wcześniej przez ponad rok. Wybicie to i dalsze wzrosty rentowności w okolice 5,31%, dały na początku czerwca impuls do umocnienia się amerykańskiej waluty, którego efektem był spadek kursu EURUSD w okolice 1,3260. Od tamtej pory rentowność 10-latek pozostawała powyżej górnego ograniczenia opisanego wyżej kanału i to pomimo kilku wcześniejszych prób przełamania tego wsparcia. Skuteczny atak na ten poziom wsparcia jest silnym sygnałem potwierdzającym wzrostowy trend na rynku EURUSD, a jego pojawienie się zmniejsza szanse na wystąpienie głębszej korekty.

Jeśli chodzi o rynek krajowy, to warunki dyktowały wydarzenia międzynarodowe, a w głównej mierze sytuacja na rynku Eurodolara. Względna stabilizacja tego rynku sprawiła, że również złotówka pozostawała w tym tygodniu stabilna, a kursy EUPL i USDPLN poruszały się głównie na wschód wahając się pomiędzy odpowiedni 3,74-3,76 oraz 2,71-2,73. Większego wpływu na rynek nie miały opublikowane w tym tygodniu dane makro, choć ich wydźwięk był raczej korzystny dla wartości złotego. Najwyższe tempo wzrostu płac w sektorze przedsiębiorstw od 2001 r. (9,3% r/r), poprawiająca się ciągle sytuacja na rynku pracy (spadek bezrobocia i wzrost zatrudnienia), a także kłopoty przedsiębiorstw ze znalezieniem odpowiednich pracowników są wyraźnymi czynnikami proinflacyjnymi, gdyż w dłuższej perspektywie doprowadzić mogą do zwiększenia nierównowagi pomiędzy zagregowanymi popytem oraz podażą.

Coraz płytszy rynek pracy oraz żądania płacowe, którym towarzyszy niższa dynamika wydajności pracy przełożą się na wzrost kosztów produkcji, a w rezultacie na wzrost cen. Z kolei wyższy poziom zatrudnienia i wyższe płace zwiększą dochód do dyspozycji i spowodują tym samym wzrost popytu zagregowanego, co przy ograniczonym potencjale produkcyjnym polskiej gospodarki doprowadzi do wzrostu cen.

Czynnikiem, który może zniwelować inflacjogenne oddziaływanie poprawiającej się sytuacji na rynku pracy są inwestycje w majątek trwały, na co, według opublikowanego w poniedziałek raportu NBP na temat koniunktury w Polsce, są spore szanse, gdyż rekordowy odsetek przedsiębiorstw (13%) deklaruje chęć zainwestowania w środki trwałe. Od tego jak szybko będzie postępować realizacja tych inwestycji w gospodarce zależeć będzie dynamika wydajności pracy, czyli pośrednio, wynikająca z relacji dynamiki płac do dynamiki wydajności, presja na wzrost cen w Polsce. Na reakcje członków RPP nie trzeba było długo czekać, gdyż takie wyniki skłoniły kilku z nich do zapowiedzi kolejnych 1-2 podwyżek stóp w tym roku. Wydaje się więc, że dalsze umocnienie złotówki nie jest w dłuższej perspektywie zagrożone, a tempo jej aprecjacji zależeć będzie od tego, jak szybko Rada zdecyduje się na dalsze zacieśnianie polityki monetarnej.

Wszystkie opinie i prognozy przedstawione w niniejszym opracowaniu są jedynie wyrazem opinii autorów w dniu publikacji.