Fundusze alternatywne i ich strategie

Przeczytaj także: Fundusze hedgingowe mają się dobrze

Nadzór nad funduszami hedgingowymi i regulacje prawne

Dynamiczny rozwój, jak też międzynarodowy charakter funduszy hedgingowych przy braku odrębnych uregulowań, stanowi poważne wyzwanie dla instytucji nadzorujących rynki finansowe. Do argumentów przemawiających za wprowadzeniem takowych regulacji należy zaliczyć konieczność zapewnienia stabilności rynków finansowych, bezpieczeństwa inwestorów, przestrzegania standardów uczciwej praktyki oraz integracji systemów finansowych. Chociaż fundusze hedgingowe są często kojarzone z negatywnymi zdarzeniami na rynku, ocena ich działalności powinna uwzględniać również korzystny wpływ na system finansowy. Przykładem tego jest ich udział w ujawnianiu cen, zwiększaniu płynności rynku, dywersyfikacji i finansowej integracji. Niestety, znaczną częścią winy za wzrost cen ropy naftowej obarczono fundusze hedgingowe. Szczególnie ostra krytyka funduszy hedgingowych przetacza się w kołach rządowych Niemiec. Chociaż fundusze hedgingowe oraz związane z nimi produkty stały się dostępne dla inwestorów detalicznych, zasięg, do którego powinny być rozwinięte, jako alternatywna inwestycyjna dla gospodarstw domowych stoi w dalszym ciągu pod znakiem zapytania.

Obecnie w Unii Europejskiej nie ma odrębnych regulacji adresowanych do funduszy hedgingowych. Natomiast działalność funduszy powierniczych podlega prawu dotyczącemu instytucji zbiorowego inwestowania w zbywalne papiery wartościowe (Undertakings for Collective Investment in Transferable Securities, „UCITS”). Regulacje Komisji Europejskiej dotyczące tych podmiotów są oparte na dyrektywach określanych mianem „UCITS III”. Obejmują one dwie dyrektywy: (i) 2001/107/EC dotycząca działalności spółek zarządzających (Management Company Directive), (ii) 2001/108/EC dotycząca inwestycji w zbywalne papiery wartościowe (Product Directive). Regulacje UCITS III dotyczą funduszy inwestycyjnych skierowanych do inwestorów detalicznych. Korzystają one z paszportu europejskiego, który pozwala im korzystać z raz uzyskanej autoryzacji w którymkolwiek państwie Wspólnoty i oferować produkty na terenie wszystkich państw „25-tki”. Ryzyko inwestorów detalicznych jest tu ograniczone ze względu na precyzyjnie określone przepisy dotyczące polityki inwestycyjnej, wymogów kapitałowych, przechowywania aktywów i niezależnego depozytariusza. Oprócz tego, działalność funduszy powierniczych podlega regulacjom określonym w następujących dyrektywach: 2004/39/EC dotycząca rynków i instrumentów finansowych (Markets in Financial Instruments Directive „MIFID”), 2003/71/EC dotycząca prospektu emisyjnego publikowanego w związku z ofertą publiczną lub dopuszczeniem do obrotu papierów wartościowych (Prospectus Directive) oraz 2003/6/EC dotycząca wykorzystywania informacji poufnych i manipulacji na rynku (Market Abuse Directive).

W UCITS III wprowadzono pewne złagodzenia polityki inwestycyjnej w stosunku do poprzednich przepisów (Dyrektywa 1985/611/EEC). Na przykład dopuszcza się większy udział instrumentów pochodnych i lewarowania, co stwarza pewne możliwości wykorzystania przez fundusze hedgingowe. Istnieją więc przesłanki, aby dostosować obecne regulacje europejskie, w szczególności przepisy dotyczące UCITS do natury funduszy hedgingowych.