Sejm znalazł receptę na kredyty we frankach?

Przeczytaj także: Znajdą się chętni na przewalutowanie kredytów w CHF

Żadna z propozycji nie jest dopracowana i ostateczna

Zróżnicowane skutki każdego z planów pomocowych można dobrze porównać na poniższym wykresie. Przedstawione informacje wyjaśniają, dlaczego przewalutowanie zobowiązań po początkowym kursie CHF/PLN, jest bardzo atrakcyjne dla dłużnika. Po takiej operacji przykładowi „frankowcy” mieliby do zwrotu o 27 865 zł mniej niż osoba, która w styczniu 2007 r. zaciągnęła kredyt bez waloryzacji do franka (kwota: 320 000 zł, marża: 1,30%, okres spłaty: 30 lat). Różnica zadłużenia nie wydaje się sprawiedliwa w stosunku do nabywców mieszkań, którzy kilka lat temu podjęli bardziej rozważną decyzję.
Podczas kampanii wyborczej najbardziej radykalna opcja przewalutowania może odgrywać dość dużą rolę. Ostateczne rozwiązanie prawdopodobnie będzie przewidywało podział kursowego długu między bank i kredytobiorcę albo inne ograniczenia (np. dotyczące wielkości mieszkania lub dochodów dłużnika). Taki wariant jest łatwiejszy do zaakceptowania przez większość opinii publicznej i ogranicza wpływ przewalutowania na: wskaźniki wypłacalności banków, poziom akcji kredytowej, notowania giełdy oraz wyniki OFE – dodaje ekspert portalu RynekPierwotny.pl.

Można mieć tylko nadzieję, że przed ostatecznym wyborem jakiegokolwiek planu pomocowego, jego pomysłodawcy wezmą pod uwagę wszystkie koszty dla gospodarki oraz bezpieczeństwo depozytów. W tym kontekście warto przypomnieć o ograniczonych środkach Bankowego Funduszu Gwarancyjnego. Dane BFG wskazują, że ta instytucja od razu może przekazać 2,02% wszystkich gwarantowanych oszczędności (wynik z marca 2015 r.). W przypadku niewypłacalności dużego banku, system zabezpieczający depozyty wymagałby wsparcia z budżetu lub NBP.
Andrzej Prajsnar –