> - ...hmmmm... a moze chociaz PIN pan pamieta?
> - tak.
> - prosze podac
> - xxxx
> - dziekuje. [piiip....piiip....piiip....piiip....]

a ja tak sobie myślę, że znam dwa proste sposoby
zabezpieczenia karty przed niepowołanym użyciem.

Metoda pierwsza: udawać idiotę i napisać sobie bezpośrednio
na karcie, np. flamastrem, "PIN xxxx", ale oczywiście FAŁSZYWY

złodziej, którego nazwiemy tutaj łagodnie "znalazcą", myśli
sobie: "no, takiego idioty, to ja dawno nie widziałem": zamiast
świrować coś w hipermarkecie (próbować podrabianie podpisu, narażać
się na wylegitymowanie) leci prosto do bankomatu. Wpisuje PIN a tam
zdziwienie, ale cóż, myśli sobie, że się pomylił, wpisuje te same
cyfry po raz drugi i znowu zdziwienie. Po chwili jego "znający się
na rzeczy" :-) kolega fachowo :-) kończy dzieło, blokując naszą kartę
i ostatecznie uniemożliwiając kradzież pieniędzy.

dodatkowo, można metodę ulepszyć, tzn. w tym fałszywym pinie, użyć
cyfry 6 lub 0, a także 1 lub 7, pisząc ręcznie i niewyraźnie,
by znalazca karty próbował kilku kombinacji. (Jak każdy widzi,
kombinacje są cztery, a znalazca ma tylko trzy próby podania PIN)

wada tej metody, to narażanie się na zdziwione spojrzenia w kasie,
podczas płacenia tą kartą. Czasami możemy też usłyszeć powiedziane
na głos uwagi, które usłyszy ktoś znajomy w kolejce i pomyśli sobie
to i owo o naszej inteligencji. Metoda ma tę zaletę, że możemy zupełnie
przypadkowo dowiedzieć się, że któryś z kasjerów ma dobrą pamięć do liczb
i nieco słabszą do przykazań Boskich (potrafi spamiętać 16 cyfr nr karty
oraz 4 cyfry PIN i po naszym odejściu coś świruje, aby nas okraść).

Takie informacje niekiedy są widoczne w systemie informatycznym banku (próbowano
podania błednego PIN, transakcja odrzucona, itd.), gdy jesteśmy bardzo ciekawscy
to odpowiednio zagadnięty pracownik infolinii, w czasie czynności poprzedających
zablokowanie karty (z którego rezygnujemy) może nam coś ciekawego opowiedzieć...

metoda druga: zakładamy np. konto w inteligo i do niego na www tworzymy sobie
rachunek pomocniczy, a wszelkie wpłaty z wynagrodzeniem za pracę włącznie
przyjmujemy tylko na rachunek pomocniczy. Tworzymy stałą płatność (definicję
przelewu) z pomocniczego na rachunek główny, dostępną z teleserwisu 0800.

Kartę wyrabiamy tylko do rachunku głównego. Przed dokonaniem zakupów kartą,
albo przed wypłatą w bankomacie, przelewamy dokładnie taką kwotę,
jaką mamy wydać i wtedy dokonujemy transakcji.

metoda ma tę wadę, że przed płatnością w kasie trzeba iść do budki telefonicznej
a ta z reguły jest po drugiej stronie kasy. Metoda ma tę zaletę, że jeśli np. po
wejściu do hipermarketu przygotowujemy sobie kwotę do zapłaty, mamy pewność, że
głupia maszyna odrzuci wyższą kwotę transakcji (trzymamy dyscyplinę budżetową).

Jeśli od inteligo wolimy mBank, zakładamy emax i ekonto, wpłaty robimy na emax,
a wypłaty z ekonta. Inne szczegóły wyglądają podobnie. Niestety, mBank ma
mLinię 0801, więc takie zabezpieczenie kosztuje 1 impuls przy każdej transakcji
robionej z teleserwisu (można też przed wyjściem z domu za darmo przesunąć
środki korzystając ze stałego łącza internetowego, jeśli takowe posiadamy).

metoda pierwsza zalecana jest ekscentrykom, którzy lubią się wyróżniać oraz
tym spośród normalnych ludzi, którzy nigdy nie płacą kartą w kasie sklepowej,
np. mieszkają w małej mieścinie, gdzie nikt nie oferuje płacenia kartą w kasie,
ale mają bankomat, więc nigdy nie narażają się na zdziwione spojrzenia kasjerów.

druga metoda jest praktyczniejsza: nie wywołuje zdziwienia kasjerów, po prostu
każda niezaplanowana przez nas transakcja jest odrzucana z powodu braku środków,
a to zabezpiecza nas również przed nieuprawnionymi transakcjami w internecie.

pozdr
Sebastian

--
Wysłano z serwisu OnetNiusy: http://niusy.onet.pl