Rośnie rola WIGdiv

Przeczytaj także: Dywidendy spółek giełdowych

Porównując jednak wzajemne relacje między WIGdiv a wskaźnikiem szerokiego rynku, nawet w tak krótkim okresie, można pokusić się o kilka obserwacji. Widać wyraźnie, że trakcie pierwszego roku swego istnienia, dywidendowy indeks zachowywał się zdecydowanie lepiej niż WIG (rosła siła względna WIGdiv wobec WIG). Zjawisko to nabrało dynamiki w okresie od początku kwietnia do końca czerwca 2011 roku. Jeśli zauważyć, że ubiegły rok należał do najlepszych pod względem wysokości płaconych przez spółki dywidend, trudno nie dostrzec związku między bardzo dobrym zachowaniem się dywidendowego indeksu a informacjami dotyczącymi podziału zysku w spółkach. Z podobnym zjawiskiem mieliśmy do czynienia także w 2012 roku, gdy WIGdiv mocno „ożywił” się w okresie walnych zgromadzeń, na których uchwalana była wysokość dywidend.

Na wykresie siły względnej widać też jednak okresy, gdy przewaga WIGdiv nad innymi indeksami zdecydowanie maleje. Najbardziej zaskakująca była jego względna słabość w czasie dynamicznej fali wzrostów na giełdach w dwóch pierwszych miesiącach 2012 roku. Wówczas inwestorzy nie zwracali uwagi na dywidendowe „drobiazgi”, ale ta krótkowzroczność szybko minęła. Po krótkim okresie euforii na szerokim rynku, siły się wyrównały. W czasie całej zwyżkowej sekwencji WIG zyskał 12,7 proc., a wskaźnik dywidendowy wzrósł o 11,7 proc. Na podstawie krótkiego okresu obserwacji można zauważyć, że WIGdiv przeżywa sezonowe okresy osłabienia, występujące tuż po zakończeniu dywidendowych żniw, czyli lipcu-sierpniu oraz gdy do dywidend jeszcze Dalego, czyli na początku roku. W tym roku jesienna słabość WIGdiv jest i głębsza niż poprzednia i bardziej trwała. Zjawisko to można łatwo zinterpretować w oparciu o przesłanki fundamentalne. Widoczne już wyraźnie spowolnienie gospodarcze wpłynie niekorzystnie na wyniki spółek już w 2012 roku. Trudne będzie także pierwsze półrocze przyszłego roku. Zyski firm będą więc mniejsze, a gorsze perspektywy będą skłaniać do pozostawienia większej części zysków w spółkach. Przykład Telekomunikacji Polskiej jest tu znamienny. Nawet niesłabnący apetyt skarbu państwa nie będzie w stanie poprawić sytuacji w warunkach zmniejszających się zysków firm. Dywidendowi potentaci nie stracą jednak raczej na znaczeniu aż tak bardzo, jak spółki zachowujące cały zysk dla siebie.