Kredyt hipoteczny dla pracujących za granicą

Przeczytaj także: Wkład własny: fakty i mity

Polacy za granicą to nie tylko osoby pracujące na czarno w nisko płatnych zawodach. Są to również wykształceni, wysoko wykwalifikowani specjaliści, którzy pracują na dobrze opłacanych i prestiżowych stanowiskach. Przystąpienie Polski do Unii Europejskiej zaowocowało wprowadzeniem swobody transferu m.in. osób i kapitału. W rezultacie Polacy przemieszczają się w poszukiwaniu lepszych warunków pracy, a swoje zarobki często przekazują do kraju.

Banki liczą na pracujących za granicą

Grupa Polaków pracujących za granicą jest doskonale widoczna wśród nabywców na rynku nieruchomości. Cześć kupuje mieszkania, domy lub działki dla siebie, inni dostrzegają możliwość ulokowania zgromadzonych oszczędności w nieruchomościach. Zarobkujący za granicą bywają też pomocą dla rodzin w Polsce, które dzięki nim mogą sobie pozwolić na nabycie własnego lokum. Tym sposobem Polacy pracujący poza granicami naszego kraju stają się liczącą grupą wśród kredytobiorców. A na polskim rynku hipotecznym warto walczyć o każdy procent udziału – przy 70 mld złotych udzielonych kredytów nawet 1-procentowy wzrost to powiększenie portfela o 700 mln złotych. Banki zainteresowały się więc nową niszą, co łatwo wywnioskować z liczby ofert kierowanych do osób pracujących poza Polską.

Duże prawdopodobieństwo odmowy

Jeszcze niedawno, aby zaciągnąć kredyt, klient uzyskujący dochody poza granicami kraju miał poważne trudności ze znalezieniem finansowania hipotecznego. Jego wniosek kredytowy rozpatrywany był indywidualnie, a w wypadku braku udokumentowanych silnych związków z Polską (np. posiadanie rodziny, innych nieruchomości na terenie ojczystego kraju), musiał się liczyć z możliwością odmowy. Praktycznie niemożliwe było uzyskanie kredytu na 100 proc. wartości nieruchomości – stosunkowo wysoki wkład własny był warunkiem koniecznym, aby liczyć na finansowanie z banku. Do ograniczeń zawartych w instrukcjach kredytowych dochodziły też prozaiczne trudności związane z tłumaczeniem dokumentów na język polski (np. wyciągów z rachunków), brakiem formularzy w językach obcych (np. zaświadczenia o zatrudnieniu) oraz nieznajomością przez analityków systemu prawnego i podatkowego, co często skutkowało wymaganiem dokumentów niemożliwych do uzyskania w innym kraju, ponieważ nie są tam po prostu wystawiane.