E-pieniądz wspomaga rozwój płatności bezgotówkowych

Przeczytaj także: Pieniądze elektroniczne jeszcze niepopularne

Nowe, zliberalizowane regulacje mają stanowić zachętę dla przedsiębiorców z różnych branż do wydawania pieniądza elektronicznego, co ma się przyczynić do rozwoju tego segmentu rynku.

Czym jest pieniądz elektroniczny?

Zasadniczo pieniądz elektroniczny jest zamiennikiem „zwykłych” środków pieniężnych i jest kreowany przy ich udziale, tzn. w zamian za określoną kwotę tradycyjnego pieniądza wydawca zapewnia odpowiednią ilość jednostek pieniądza elektronicznego.

Szczególną cechą pieniądza elektronicznego jest to, że jest on przechowywany wyłącznie elektronicznie.

I tak może być on przechowywany na karcie przedpłaconej, tj. takiej którą otrzymujemy w zamian za zapłatę określonej kwoty „zwykłego” pieniądza. Karta przedpłacona różni się od karty debetowej/płatniczej tym, że w przypadku tej ostatniej środki przechowywane są na rachunku bankowym, zaś sama karta umożliwia jedynie dostęp do tych środków. Natomiast przy karcie przedpłaconej nie ma rachunku bankowego, a środki są zapisane na chipie samej karty lub na serwerze, z którym karta łączy się podczas transakcji.

Pieniądz elektroniczny może być także przechowywany na innym niż karta fizycznym nośniku – np. na breloczku czy odpowiedniej naklejce, które w celu płatności należy zbliżyć do terminala płatniczego.

Co więcej, e-pieniądz w ogóle nie musi być związany z fizycznym nośnikiem – może być on zapisany jedynie na serwerze podmiotu, który wydaje pieniądz elektroniczny lub prowadzi jego rozliczenia. W tym przypadku pieniądz elektroniczny jest zapisany na swego rodzaju koncie nie-bankowym. Płatności w takim wypadku można dokonywać on-line, tj. poprzez zlecenia składane za pośrednictwem komputera lub telefonu komórkowego.

Pieniądz elektroniczny różni się więc od płatności standardowymi kartami płatniczymi czy przelewami bankowymi tym, że do jego przechowywania i rozliczeń nie jest potrzebne konto bankowe. Wydawcami e-pieniądza mogą być więc podmioty, które nie prowadzą rachunków bankowych. Otwiera to zatem możliwości działania na rynku pieniądza elektronicznego dla podmiotów z sektora niebankowego.

Warto podkreślić, że wydawca ma obowiązek wykupu pieniądza elektronicznego, tj. powrotnej wymiany na „zwykłe” środku pieniężne. Dla przykładu, gdy dokonujemy zakupów pieniądzem elektronicznym w sklepie, sklep ten za sprzedane towary uzyskuje określoną ilość pieniądza elektronicznego. Sklep może żądać, aby ta ilość została wykupiona przez wydawcę e-pieniądza. W związku z takim żądaniem, wydawca ma obowiązek dokonać wykupu, tj. sklep w zamian za pieniądz elektroniczny otrzyma od wydawcy „normalne” środki pieniężne, np. w postaci przelewu na rachunek bankowy czy gotówki.

Na końcu trzeba wskazać, iż nieodłączną cechą pieniądza elektronicznego jest to, że musi on być akceptowany nie tylko przez jego wydawcę, ale także przez inne podmioty. I tak np. pieniądzem elektronicznym nie będzie przedpłacona karta parkomatowa, jeżeli będzie akceptowana wyłącznie przez podmiot, który obsługuje parkomaty, natomiast jeżeli karta taka umożliwiałaby jednocześnie zakupy w kiosku, byłaby już traktowana jako e-pieniądz.