Fundusze alternatywne i ich strategie

Przeczytaj także: Fundusze hedgingowe mają się dobrze

Nowoczesne metody dywersyfikacji są oparte na modelu Markowitz’a. Dobór aktywów odbywa się z uwzględnieniem następujących czynników: stopa zwrotu, ryzyko mierzone zmiennością stóp zwrotu oraz współczynniki korelacji pomiędzy poszczególnymi aktywami. Im niższa korelacja wyników składników portfela, tym korzyści z dywersyfikacji, a więc ryzyka tak skonstruowanego funduszu, są wyższe, bez znaczącego wpływu na jego stopę zwrotu. Praktyka pokazała również, że spadek zmienności portfela (ryzyka) jest najbardziej widoczny w zakresie do 10 - 15 składników. Przy większych ilościach składników spadek ryzyka jest coraz mniej znaczący. Fundusze, wchodzące w skład umbrelli mogą różnić się stosowanymi przez siebie strategiami inwestycyjnymi, sektorami działalności, wielkością aktywów czy też pochodzeniem geograficznym.

Bezpośrednie i pośrednie zalety inwestycji w „fundusze funduszy” hedgingowych są następujące: (i) redukcja ryzyka związanego z inwestycją w pojedynczy fundusz, (ii) możliwość inwestowania w różnej klasy aktywa, (iii) dostęp do inwestowania na rożnych rynkach, (iv) korzystanie z różnych strategii inwestycyjnych, (v) korzystanie z wiedzy, doświadczenia i podejścia do rynku wielu zarządzających z różnych regionów świata, (vi) eliminacja konieczności przeprowadzania kosztownych i trudnych analiz, niezbędnych dla podejmowania decyzji inwestycyjnych w wielu pojedynczych funduszach, (vii) dostęp do szerszego spektrum wiodących funduszy, które mogą być trudno dostępne z powodu wysokich barier lub lokalizacji.

Wszystkie wymienione korzyści można osiągnąć przy nakładach inwestycyjnych, ponoszonych w wysokości jak dla pojedynczego funduszu. Jednakże prowizje pobierane przez takie fundusze są wyższe, co wynika z dwustopniowej struktury zarządzania.

Charakterystyka funduszy hedgingowych – podsumowanie

Polityka inwestycyjna: Dążenie do osiągnięcia absolutnie najwyższego zysku. Ustalane są wewnętrzne limity pojemności.

Strategie inwestycyjne: Wysoce aktywne zarządzanie aktywami. Inwestycje są dokonywane na wielu rynkach i w różnorodne instrumenty finansowe. Szerokie spektrum technik inwestycyjnych, stosowanie krótkiej sprzedaży, lewarowania i instrumentów pochodnych. W portfelach funduszy hedgingowych znajdują się także aktywa inne, niż instrumenty tradycyjne.

Zyski z inwestycji: Niska korelacja z rynkiem inwestycji tradycyjnych. Możliwość osiągnięcia zysków w okresie bessy na rynku akcji i obligacji, w czasie kryzysów ekonomicznych i politycznych, czy zdarzeń nadzwyczajnych. Krótka sprzedaż (short selling) oraz stosowanie instrumentów pochodnych pozwalają na osiąganie zysków w czasie bessy na rynku inwestycji tradycyjnych.

Podział zysków: Najczęściej zarządzający pobierają 1-2 proc. wartości aktywów za zarządzanie oraz 20 proc. prowizji za uzyskane wyniki.

Lokalizacja: Najczęściej są to centra finansowe zlokalizowane w krajach o liberalnym prawie podatkowym, określane mianem offshore lub tax heaven.

Zarządzający: Wiele funduszy hedgingowych zatrudnia wysokiej klasy, wysoce utalentowanych zarządzających aktywami. Sami są zaangażowani finansowo w zarządzane przez nich fundusze, a ponadto pobierają prowizję od zysku.

Inwestorzy: Podmioty instytucjonalne oraz osoby fizyczne z zasobnymi portfelami.

Regulacje prawne: Minimalna ilość regulacji, szczególnie ze względu na lokalizację w krajach o liberalnym nadzorze nad sektorem finansowym. Niektóre państwa wprowadzają swoje regulacje.

Publikacja informacji: Brak lub ograniczona.